Pater Cornelius Adrianus Maria van Gorp scj
Kees is op 17 augustus 1939 in Goirle geboren. Nog de-zelfde dag wordt hij gedoopt in de parochie van St. Jan. Na de basisopleiding en de Humaniora in Gemert en de Latijnse school aldaar gaat hij naar het noviciaat te Asten waar hij op 8 september 1960 zijn eerste professie doet. Hierna gaat hij naar Liesbosch en Nijmegen om daar filosofie en theologie te studeren. Op 8 juli 1967 wordt Kees door Mgr. H. Mekkelholt tot priester gewijd.
Na zijn pastorale jaar krijgt Kees een benoeming tot kapelaan in de parochie van de H. Hippolytus te Delft. Zijn gehele actieve leven is hij als parochiepriester omgegaan met mensen. Hij ziet dat als zijn levensvervulling. Hij doet het met hart en ziel. Veel veranderingen tijdens zijn leven in de pastorale organisatie, zoals samen-voeging of opheffing van parochies, maakt Kees mee en zijn hem soms een zware last. Van 1969 tot 1982 werkt hij in diverse parochies in Delft en geeft hij onderwijs. In 1982 verhuist hij naar de communiteit “Leo Dehon” in Rotterdam, maar na vijf jaar keert hij terug naar zijn vertrouwde Delft.
Toen pater Jan Eijkman hem in 1998 vroeg om naar Nijmegen te komen om de communiteit van Jonkerbos te versterken en de zorg van de Antonius Abt parochie op zich te nemen, ging Kees daar direct op in. Hij wordt teamleider van de pastoraatsgroep van het parochieverband Hees-Neerbosch. Ook hier zet hij zich met hart en ziel in. Pastoraal bezig zijn is zijn leven. Hij kent snel veel parochianen en zij gaan even snel van hem houden. Kees gaat in een groot aantal uit-vaarten voor; huwelijksvieringen zijn hem vertrouwd en voor doopjes doet niemand tevergeefs een beroep op hem. Mensen waarderen de wijze waarop hij ‘herder met hen’ is. De telefoon hoef de maar te gaan en Kees had hem al te pakken. Samen met de communiteit maar vooral met Jan die zijn steun en toeverlaat was heeft hij heel wat uren al pratend doorgebracht.
Dat Kees veel betekent heeft voor de geloofsgemeenschap in Hees en in Neerbosch blijkt uit een getuigenis die ik kreeg: “Als ik terugkijk op wat hij heeft betekent voor de geloofsgemeen-schap in Neerbosch en Hees, dan kan ik alleen maar concluderen dat dit heel veel is geweest. En toch hoef ik er maar één klein punt uit te halen om hem te eren. Dat is een herinnering uit de tijd dat ik als koster actief was in De Goede Herder kerk. Kees heeft daar jarenlang de uit-vaarten gedaan. En in een gesprek dat ik met hem had toen hij na zo’n uitvaartdienst totaal uitgeput een half uur moest bijkomen, gaf hij aan dat het leiden van uitvaarten voor hem een prachtige invulling gaf aan zijn bestaan. Nu moet u weten dat er in die dienst iets bijzonders was gebeurd. De oudste zoon van de overleden mevrouw kwam enkele minuten voor de dienst de sacristie in en gaf aan dat hij zijn speech – die op papier stond – toch niet kon houden. Het was hem te veel. Kees las de tekst in de paar minuten die hij nog had en ging naar de kerkzaal. Kees maakte aan de aanwezigen duidelijk dat hij het verhaal van de zoon zou voordragen. Maar dat deed hij op zo’n bevlogen manier, dat iedereen in de kerk natte ogen kreeg en ik moeite had om me te realiseren dat het niet de moeder van Kees betrof, maar de moeder van de mensen op de eerste rij. Na de voordracht was er een indrukwekkende en lange stilte. Na afloop bleek me al snel dat iedereen nog onder de indruk was vooral van dat moment. Kees was na de uitvaart totaal uitgeput. U begrijpt nu waarom. Ik denk dat voor de vele aanwezigen deze gedachtenis aan de overledene inkleuring aan het afscheid gaf”. Dit was Kees op en top pastor”.
Met de parochianen van de Antonius Abt en zijn familie viert Kees zijn 40- en 50-jarig priester-feest en vieren ze zijn 12,5 jaar als pastoor. De parochie toont dan de grote waardering die zij voor hem voelen. Zijn trouwe vrienden uit Delft zijn er dan ook steeds bij. Het huis aan de Weg door Jonkerbos werd te groot en na goed overleg besloot de communiteit te gaan verhuizen naar het Catharinahof. Waar ze vanaf 14 oktober 2015 woonde. Het plotselinge overlijden van zijn medebroeder pater Jan Eijkman in november 2016. Heeft Kees veel pijn en verdriet gedaan. Hij was zijn maatje kwijt en er viel een leegte. Niet lang daarna overlijden nog twee van zijn huisgenoten en blijft Kees alleen achter. Tot februari 2019 blijft hij werkzaam in de parochie. Wie denkt dat Kees het nu wat rustiger aan gaat doen heeft het mis. Zijn werk als pastor is zijn alles: steeds maakt hij preken en zoekt teksten bij elkaar voor elke viering. Voor de grote feesten als Kerstmis, Pasen en Pinksteren maar ook Allerzielen en Allerheiligen begint hij zijn voorbereidingen vroeg, zoekt naar thema’s en vernieuwing en wil ruim op tijd klaar zijn. ‘je weet immers nooit hoe een overlijden je aandacht vraagt en je dan onder druk zet’, stelt hij uit ervaring. Werken op de computer gaat hem – op eigen wijze – heel goed af. Op de pastorie wordt het een vertrouwd beeld: zittend achter zijn computerscherm, een sigaret op de asbak, veel papieren om hem heen.
Gelukkig had hij vele vrienden, vooral in zr. Herma die hem omringde en goed voor Kees zorgde. Elke verandering die plaats vond, koste hem steeds meer moeite. Hij bleef zich eenzaam voelen, en was erg blij als je bij hem op bezoek kwam, daar genoot hij van. Toch vond hij het fijn wanneer mensen bij hem op bezoek komen en hij was daar merkbaar dankbaar voor. Zijn contacten met zijn familie werden door de jaren heen belangrijker. Huwelijken en dopen van familieleden kregen zijn volle belangstelling, net als zijn rol bij uitvaarten in de familiekring.
De laatste maanden namen de krachten en de gezondheid van Kees af, hij klaagde nooit, wel zag je dat hij soms problemen had met het lopen en pijn had. Als je hem vroeg hoe gaat het antwoorde hij het gaat of soms zei hij goed. Maar je zag hem achteruitgaan en na goed overleg met hem is er besloten dat we Kees naar het St. Jozefklooster zou verhuizen in afwachting dat er een plaats zou vrijkomen in Huize Rosa. Hij moest nu zijn vertrouwde omgeving verlaten, waar hij vanaf 14 oktober 2015 gewoond had waar hij zich thuis voelde. Ook in het St. Jozef-klooster waar hij zich ook thuis voelde, ging het al gauw niet meer. Jammer dat er nog geen plaats in Huize Rosa was en werd daarom tijdelijk opgenomen in Joachim en Anna. Ondertussen was duidelijk geworden dat er bloedvaten in zijn linkerbeen verstopt waren. En moest er iets gebeuren, er uiteindelijk werd besloten om operatief in te grijpen. Hij werd opgenomen in het ziekenhuis en zijn linkerbeen geamputeerd, gelukkig was er ondertussen een plaatsje vrijge-komen in Huize Rosa. De avond voor zijn ontslag uit het ziekenhuis vroeg hij aan mij, “zeg Wim heb je geen sigaret voor me”, ik moest hem antwoorden dat ik die niet had maar ook dat hij in het ziekenhuis lag en dat hier niet gerookt mocht worden. Je zag de teleurstelling op zijn gezicht. De dag van zijn ontslag uit het ziekenhuis 29 april, werd er in de avonduren door de arts een longontsteking geconstateerd, Kees was op dat moment erg onrustig en zijn gezondheid ging snel achteruit. Zr. Herma en Hans van Zonneveld zijn die avond nog bij hem geweest, hierdoor werd Kees wat rustiger want hij kende hen goed. Samen hebben zij nog wat met hem gezongen. Donderdagochtend 30 april na nog liefdevol verzorgd te zijn is hij enkele uurtjes later in het bijzijn van zijn broer en zus heel rustig en vredig ingeslapen. Kees wij geven je nu uit handen in het gelovig vertrouwen dat je nu thuis bent bij Hem, in wie jij heel je hoop gesteld hebt.
Op woensdag 6 mei 2020 hebben wij afscheid van Pater Kees van Gorp genomen en hem in besloten kring op de begraafplaats Jonkerbos te rusten gelegd.
Namens de communiteit van het St. Jozefklooster.
Pater W. Halters