In dankbaarheid gedenken wij
Pater Franz Joseph Voss SCJ
Frans werd op 3 september 1935 te Amsterdam geboren, als derde kind in een liefdevol en goed katholiek gezin van 5 kinderen. Op de dag van zijn geboorte werd hij gedoopt in de kerk van de Koningin van de heilige Rozenkrans, dus ook de moeder van de Verlosser, schrijft hij in zijn levens beschrijving. Zijn ouders waren erg actief en hadden veel contacten met de parochie. Frans schrijft: “Vanaf mijn 7de jaar was ik misdienaar en de priesters waren vertrouwde vrienden van de familie en ondersteunden hen in alle moge-lijke ¬levensomstandigheden. Zij waren een voorbeeld voor mij, zodat mijn roeping voor het priesterschap groeide”. Omdat Frans aan astma leed werd hij naar een sanatorium in het Schwartzwald (Duitsland) gestuurd. Maar de behandeling daar hielp niet veel en omdat de 2de wereldoorlog dichterbij kwam, werd hij algauw naar huis gehaald, waar hij zich meer op zijn gemak voelde.
Na de lagere school ging Frans naar het Nicolaaslyceum, dat aan de andere kant van Amsterdam lag en geleid werd door de priesters van het H. Hart. Hier maakte hij kennis met verschillende congregaties en ordes. Zo ook met de Priesters van het H. Hart. Toch moest hij een keuze maken: naar het bisdom of een religieuze congregatie of orde kiezen? De keuze was voor Frans niet zo moeilijk en bijna vanzelfsprekend want de leraren die in het Nicolaaslyceum les gaven waren allemaal Priesters van het Heilig Hart. Hij voelde zich bij hen thuis en op zijn gemak. De paters waren niet alleen priester en leraar, maar vormde ook een goed team van opvoeders voor de jeugd in het SFL-werk (St. Franciscus liefde werk) voor de minder rijke bewoners van de stad. Verder deden ze zendingswerk over de gehele wereld.
Het is daarom dat Frans koos voor de Priesters van het H. Hart van Jezus en ging na het eindexamen in het Nicolaaslyceum naar Asten om daar nader kennis te maken met het religieuze leven en begon het noviciaat. Hier legde hij op 7 oktober 1955 zijn eerste geloften af, (op het feest van Onze Lieve Vrouw van de Rozenkrans) en ging hij naar het groot-seminarie te Liesbosch om daar filosofie te gaan studeren. Op het einde van de filosofie studie volgde een stagejaar te Helmond. Hierna begon hij op 9 september 1958 zijn theo-logiestudie te Nijmegen en werd op 18 december 1960 door Mgr. W. Bekkers tot priester gewijd. Na zijn priesterwijding volgde nog een pastoraal jaar te Amsterdam. Zijn eerste benoeming werd het Juvenaat te Bergen op Zoom waar hij de taak kreeg om Duits te doceren. Enkele jaren later, in september 1964 werd hij benoemd voor Finland wat zijn tweede vaderland is geworden. Daar heeft hij 50 jaar met veel plezier en inzet gewoond en gewerkt. Als pastor in verschillende parochies in Helsinki, Turku en jyväkylä. In 1985 werd hij tot regionale overste benoemd en vanuit deze functie heeft hij verschillende internationale bijeenkomsten van de congregatie mogen meemaken, die hij erg belangrijk en fijn vond.
Frans heeft zich met hart en ziel ingezet voor de oecumene. Hier heeft hij met veel plezier en toewijding zich gegeven en was ook betrokken bij meerdere belangrijke oecumenische projecten en evenementen. Zelf schrijft hij hierover: “Ik verheug mij dat ik een klein beetje heb kunnen bijdragen aan de oecumene en ook de vertegenwoordigers van de christelijk kerken dichter bij elkaar heb kunnen brengen. Dat heeft het wederzijds begrip vergroot ¬en de vooroordelen opgeruimd”. Maar, Frans bleef een zoeker. Het belangrijkste voor hem ¬was het levensmodel van pater Dehon, de Stichter van de Priesters van het Heilig Hart van Jezus. Vertrouwend op de Heilige Geest en vertrouwen op Gods liefde was dan ook erg belangrijk in zijn leven. ¬Voortdurend was Frans met God of kerk bezig. Hij schrijft hierover: “Het eens gekozen geestelijke pad moet gaan door zich steeds dieper tot Christus te wenden ¬en naar zijn gelijkenis toe groeien. Het gaat om te leren van het ¬ kruis van Christus en het voltooien in je eigen leven, samen met anderen”.
Naarmate Frans ouder werd namen zijn krachten af en besloot hij in 2015 voorgoed naar Nederland terug te keren. Dat was voor hem een grote overgang vanwege het verschil in religieus klimaat tussen beide landen. Frans ging in ons klooster te Asten wonen waarover hij schrijft: “Als geboren en getogen stadsmens van Amsterdam is wonen onder de grote rivieren in Brabant met zijn bossen en vele dorpjes en stadjes een heerlijke verademing”. Maar na enkele jaren vond hij het genoeg en verhuisde hij naar Nijmegen waar hij zich langzaamaan thuis ging voelen. Al viel het niet mee zich hier ook weer te moeten aanpassen. Ook hier bleef hij dienstbaar en verleende verschillende assistenties in de parochies van Lindenholt en Bethlehem. Totdat er wat meer problemen kwamen met zijn gezondheid en het lopen moeilijker werd. Na de verhuizing van het Jozefklooster naar het Catharinahof ging hij verder achteruit, maar bleef hij dienstbaar. In Huize Rosa is hij nog een paar maal kunnen voorgaan in de Eucharistie. Na een jammerlijke aanrijding met een scootmobiel, brak hij zijn heup. Het heeft hem veel tijd en energie gekost om weer te kunnen lopen al was het met een rollator, maar het lukte. Frans bleef bezig en wilde nog zo veel.
De laatste maanden was hij nog bezig met het organiseren van zijn negentigste verjaardag in september en met zijn 65-jarig priesterjubileum in december. Deze feesten wilde hij vieren op een voor hem belangrijke dag van zijn leven. Het was namelijk ook de dag van zijn eerste professie. Op 7 Oktober het feest van ‘Onze Lieve Vrouw van de Rozenkrans’ zou het feest moeten plaatsvinden. Jammer dat hij dit niet meer heeft mogen beleven want zijn gezondheid ging achteruit en Frans had steeds meer zorg en dagopvang in Huize Rosa nodig. We hoopten nog dat hij opgenomen zou kunnen worden in Huize Rosa. Ook voor Frans werd het moeilijker, vooral omdat hij niet veel meer kon en nog zoveel wilde. Op dinsdag 25 februari ging het niet meer en werd nog besloten om naar het ziekenhuis te gaan waar hij woensdagavond 26 februari 2025 rustig en vredig is ingeslapen
Frans wij zullen je meedragen in onze herinneringen en in ons hart. Je was een waardevolle, dankbare geliefde medebroeder die nooit klaagde. Bedankt voor je grote inzet, voor je broederlijke liefde, je dienstbaarheid en vriendschap. Bedankt ook voor de wijze waarop jij, jouw leven samen met je familie en met vele anderen hebt gedeeld. Moge de goede Vader je nu troostend in zijn armen nemen, dat Hij je nu voorgoed de diepste geborgenheid schenkt. Rust nu maar in Gods eeuwige vreugde, Hij zal zeker met je zijn, want je bent echt welkom bij Hem.
Namens de communiteit,
Pater W. Halters scj.