Sjef van den Nieuwenhof
In dankbare herinnering
Sjef van den Nieuwenhof SCJ
1926 – 2017
“Zeg maar Sjef”, zei hij altijd en deze uitspraak typeerde zijn hele persoon. Hij wilde een gewoon mens zijn tussen de mensen. Als je geen eerbied hebt voor je medemens, hoef je ook geen God achterna te lopen. Van kinds af aan wilde hij naar de “zwarte landen”. En missionaris is Sjef geworden. Op zijn priesterwijdingsprentje stond als motto: “Voortaan zal je mensenvisser zijn”. De Bergrede, één van zijn geliefde schriftteksten, vormde daarbij zijn programma, mensgericht en vooral de kleinsten: je bent op de goede weg, als je…. Kongo was de eerste stap. Vijftien jaar missiewerk, mensen helpen, bouwen, les geven, koffie telen. Hij was er trots op, maar Sjef heeft er ook een trauma aan overgehouden. In 1971 keerde hij naar huis terug met de vraag: “Wat nu?” Na verschillende assistenties, Tilburg en Den Bosch, kwam hij in de parochie H.Willibrord te Deurne, waar hij met veel plezier is geweest. Drie keer is hij gevraagd voor de parochie Elsendorp. Bij de derde keer heeft hij “ja” gezegd. Sjef is heel tevreden geweest in ‘zijn’ kleine gemeente. Als ‘Sjef’ tussen zijn mensen kende hij in aanvang iedereen en zij hem, markant en geliefd. Dagelijks was hij op tocht naar zieken, ouderen, gezinnen, vormsel- en communiegroepen, vrolijk, vriendelijk, pratend over van alles. Bij het praten over God had hij zo zijn twijfels. Wat weten we écht over God ? Je hoopt dat het waar is en je vraagt je dus af of het wel waar is, zei hij eens. Het leven moet zin hebben en daaraan wijdde hij zijn menselijke inspanningen.
Sjef genoot van fietsen. Door de Peelse dreven fietsen en om zich heen kijken maakte het leven voor hem zó mooi, zingend met de leeuweriken, kijkend naar de koeien in de wei , vrij in de natuur . Hij genoot ook van de relatie met de protestantse gemeenschap van de Vossenberg. Drie keer per jaar was er een oecumenische viering. Hij ergerde zich vreselijk aan abortus, bedreiging voor kinderen in wording. Hij vond het een gebrek aan eerbied voor het leven.
Sjef was lid van de Congregatie SCJ. Trouw, maar op afstand, volgde hij het wel en wee van de medebroeders. Al de 32 jaren in Elsendorp was hij ook lid van de regionale communiteit Rips. Elke maand een bijeenkomst, waar hij op zijn eigen wijze nadrukkelijk aanwezig was. Maar ook begrafenissen, jubilea en landelijke SCJ bijeenkomsten waren voor hem een vast aandachtspunt om aanwezig te zijn.
Hij geloofde, dat het leven van de parochiegemeenschap zonder hem in leven kon blijven op eigen kracht. Ooit in een dekenale vergadering over de toekomst van de parochies vroeg hij aan de bisschop, of Christus in de Eucharistie aanwezig was in zijn zondagse pak en dan zijn gewone pak in de Woord- en gebedsdiensten gebruikte.
Zelf had hij graag in Elsendorp willen blijven en sterven, maar de ziekte, die hem overkwam liet dat niet toe. Drie maanden heeft hij in het H. Hartklooster te Asten verbleven met veel aandacht van zijn medebroeders, parochianen en liefdevolle verpleging. Vandaaruit schreef hij zijn laatste brief aan de leden van het Apostolaat van de weg, de vaste groep rond de jaarlijkse autozegeningen ten afscheid: “tot in de hemel”. Wij bidden dat God hem mag opnemen in zijn eindeloze liefde, waar tijd niet meer telt.
Regionale communiteit Rips
Wim Blok scj
Scharniermomenten in het leven van Josephus Adrianus Geertrudis van den Nieuwenhof
Geboren: 18 oktober 1926 te Helmond
Geprofest: 8 september 1947 te Asten
Priester gewijd: 18 juli 1954 te Nijmegen
Overleden: 23 maart te Asten