PATER PIET SCHAKENRAAD SCJ 1943-2015

Bij de afscheidsviering van Piet in de kerk van Prinsenbeek is het volgende In Memoriam uitgesproken. De cursief gedrukte zinnen zijn van Piet zelf, geschreven in de latere tijd van zijn leven.

Piet is geboren op 5 december 1943 in Den Dungen. In een boerengezin, met twee broers en drie zussen. Een harmonieus gezin, dat ook moeilijkheden en verdriet te verwerken kreeg. Hij voelde zich er thuis. Piet wilde graag priester worden en wel binnen een religieuze gemeenschap. In de jaren ’60 was die keuze niet meer zo vanzelfsprekend. Studiegenoten zochten een andere levensweg. Bij het kloosterleven werden vragen gesteld. Maar Piet zette door, wat hem typeerde. Hij ging kennismaken bij verschillende kloostergemeenschappen en koos uiteindelijk voor de Priesters van het H. Hart. In Asten werd hij 8 september 1964 door zijn professie lid van onze congregatie. Hij voltooide zijn studies in Tilburg en werd op 4 juli 1971 door bisschop J. Bluijssen tot priester gewijd. In de parochiekerk van Den Dungen, te midden van zijn familieleden en dorpsgenoten.

Ik voelde mij gelukkig in mijn familie en in de congregatie: de congregatie als een nieuwe familie voor mij. Zij hebben mij gesteund en gedragen en ook de inspiratie gegeven om mijn leven te delen met anderen vanuit een liefde en geloof die in mijn hart zijn gelegd door mijn ouders en –naar ik hoop- voldoende zijn blijven groeien.

Piet was met hart en ziel een parochiepastor. Hij begon in 1971 in het bisdom Haarlem gedurende vier jaar, part time, want hij was ook als catecheet verbonden aan scholen en parochies. Vanaf 1975 tot zijn dood woonde en werkte hij in het bisdom Breda, waarvan 22 jaar in wat “zijn” parochie werd: Prinsenbeek. Een gerespecteerde en geliefde pastor: dicht bij de mensen, met belangstelling voor hun lief en leed. Doopsel, eerste communie, huwelijk, jubileum, uitvaart, het werden persoonlijke gebeurtenissen, door God te betrekken bij de beleving van de mensen , door er een religieuze duiding aan te geven. Piet deed dit op een moderne wijze, maar verbonden met de zinvolle traditie van eeuwen. Hij was ook betrokken bij wat er zich zoal in de hele gemeenschap afspeelde. Carnaval begon in de kerk! Daardoor werd hij een geziene en geliefde persoon.

In 2011 werd Piet gekozen tot provinciaal overste van zijn congregatie, wat het einde betekende van zijn parochiewerk. Maar in zijn nieuwe functie was hij voor zijn medebroeders en hun medewerkers ook –zoals van ouds- een goede herder.

Ik heb met plezier gewerkt in de Kerk van onze Heer en de laatste jaren ten dienste van de congregatie, toen ik de functie van provinciaal overste mocht vervullen. Ik ben mijn medebroeders dankbaar voor het vertrouwen dat ze in mij hebben gesteld. Helaas is het maar van korte duur geweest.

Piet heeft in de ruim 40 jaar vanzijn pastorale werk ook geleden onder de crisis in het kerk- en kloosterleven. Maar samen met gelijkgezinden bleef hij zijn roeping trouw. Zijn geloof bleefbehouden.

Het viel niet altijd mee om het ideaal dat je had bij het aanvaarden van het priesterambt vol te houden, zeker niet als het werd aangevochten door de tijdgeest, door nieuwe ideeën, soms door mensen om je heen. Ik wilde het ambt trouw blijven en vervullen in liefde en geloof. Het zoveel mogelijk uitoefenen in dienst voor de mensen.

Het geloof had voor mij een onnoembare waarde, het isvoor mij een steun en leidraad geweest. Het deed me goed. Samen-kerk-zijn isvan groot belang, daarin beleven wij de boodschap van het evangelie. In het samenkomen als gelovigen kan ik mijn geloof voeden en ook de ander tot steun zijn. Met de boodschap van de Heer als kompas mogen wij op weg zijn naar de voltooiing bij God.

De laatste jaren van zijn leven heeft Piet moeten strijden tegen een bedreigende ziekte. Familieleden, parochianen, medebroeders, vrienden hebben hem hierbij gesteund. Mede daardoor bleef hij een optimistische doorzetter. In de laatste maand van zijn leven schreef Piet:

Geloven in deze tijd lijkt voor mij soms wel op bungy jumpen, elastiek springen. Het is een waagstuk: hoe waag je het met God, als je zelf de touwtjes stevig in handen wilt houden. Geloven lijkt iets te hebben van “op-en-neer”, van hangen aan een elastiek en durven springen. Als je je voelt vallen, leegte en gemis ondervindt, als je weer in het ziekenhuis ligt of snakt naar adem, dan word je onzeker, roep je om houvast. Dan voel je dat je geloof, dat je God nodig hebt.

Op 31 juli 2015 is Piet rustig en vol overgave overleden. Wij hebben afscheid van hem genomen in de kerk van Prinsenbeek. Hij rust nu op ons kloosterkerkhof in Asten, bij zijn medebroeders en in het bijzonder bij zijn jarenlange huisgenoot Willy.

Namens de communiteit Duivelsbruglaan

Paul de Vries scj

Terug naar vorige pagina