In Memoriam Pater Nico van Steekelenburg SCJ.

Nico werd op 3 november 1937 geboren in Kwintsheul als tweede zoon uit een groot tuindersgezin. Als kind werd hij geïnspireerd door de vele verhalen van de priesters van het H. Hart die op de Andreasschool enthousiast kwamen vertellen over missionarissen in verre landen. Toen hij eenmaal op de basisschool was werd hij misdienaar en zelf zegt hij: ‘waarschijnlijk geïnspireerd door mijn baantje als misdienaar ging ik thuis op zolder zelf de H. Mis vieren.’ ‘Op een zelfgemaakt altaartje met een papieren kazuifel en een rood kruis daarop. Met pepermuntjes als hostie en de vele beminde gelovigen als toehoorder’.

In 1950 ging Nico voor de eerste keer naar het kleinseminarie “Het Juvenaat van de priesters van het H. Hart” te Bergen op Zoom waar hij het naar zijn zin had. Ook hier ver-teld hij: ‘Dit was mijn toekomst. Geregeld kwamen er missionarissen uit Afrika, Amerika en Indonesië die ons vertelden over hun leven, werk en hun moeilijkheden en dat gaf spirit.’ Een mooie onbezorgde tijd, in de vakantie lekker thuis verwend en de familie die ook vaak op bezoek kwamen in Bergen op Zoom. Na het eindexamen, ging Nico naar het noviciaat te Asten waar hij op 8 september 1956 zijn eerste kloostergeloften aflegde en lid werd van de Congregatie van de priesters van het H. Hart. Na 3 jaar filosofiestudie in Liesbosch te Breda, 2 jaar Jeugdzorg in Cadier en Keer en tenslotte 3 jaar theologie in het St. Jozef-klooster te Nijmegen. Hier voltooide hij zijn priesterstudie en werd in 1965 tot priester gewijd door Mgr. W. Bekkers.

Zijn grootste wens was vanaf het allereerste begin om naar Indonesië te mogen gaan als missionaris. Maar daar stak de provinciaal overste een stokje voor. Leraar in Nederland, dat was zijn opdracht, maar door vasthoudendheid en waarschijnlijk enige hulp van boven kreeg Nico toch zijn benoeming en vertrok in september 1966 met de boot de Eka Daya Samudera naar Indonesië met nog 2 andere medebroeders. Het afscheid was niet gemakkelijk vooral voor zijn ouders. Na een reis van ongeveer twee maanden kwamen zij in Indonesië aan. Zijn grote wens, missionaris in Indonesië, ging in vervulling maar ook daar had de bisschop eerst een verrassing voor hem in petto: leraar Latijn op het seminarie! Zelf zegt hij hierover: ‘Dat was een grote deceptie. Was ik zojuist Nederland ontvlucht en nu moest ik alsnog lesgeven. Maar weigeren kon ik niet want het was de bisschop die mij dit opdroeg. Maar na de lessen kon ik gelukkig wel op huisbezoek gaan.’

In Palembang kwam Nico echt tot ontplooiing, als een van de eersten deed hij zijn witte toog uit en ging in broek en blouse op huisbezoek en bood geestelijke en materiele hulp waar het nodig was. In 1971 vertrok hij naar Baturaja om daar te gaan werken onder de trans-migranten, die van het overvolle Java naar Sumatra moesten verhuizen om daar een nieuw bestaan op te bouwen. Pionieren in de ware zin van het woord, met primitieve middelen maar met veel voldoening. Naast de parochie had Nico de zorg voor een jongensinternaat. Daar probeerde hij te doen wat hij kon, ook al was er veel geld nodig. Toch wist hij altijd wel aan geld te komen. Hij heeft zelfs shampoo verkocht van een Nederlandse firma. En de op-brengst was voor het internaat.

Van 1981 tot 1991 werkte hij in Bengkulu een dorpje aan de kust van de Indische Oceaan. Hier was hij elke week 4 tot 5 dagen onderweg om naar de mensen toe te gaan in de verschillende staties. Een nieuwe sterk groeiende parochie met veel vrijheid, een mooi huisje aan zee en sterk betrokken bij het dagelijkse leven van zijn parochianen in voor- en tegenspoed. In het begin waren er maar twee staties, maar na verloop van tijd waren het er twintig. De wegen waren slecht en het was inderdaad ploeteren door de bagger. Maar hij deed dat met veel enthousiasme en plezier. En dat wist hij ook over te brengen naar de mensen. Zelf zegt hij daarover dat hij daar zijn gelukkigste periode heeft beleefd.

Na 10 jaar Bengkulu had de bisschop van Palembang hem nodig. Nico werd rector van de SCJ-gemeenschap. Met frisse tegenzin gaf hij gehoor aan de bisschop, tenslotte was hij een lid van de SCJ-congregatie en daar hoort gehoorzaamheid aan de bisschop bij. Zelf heeft hij daarover gezegd: ‘het is mijn leven maar dat heb ik in dienst gesteld van de kerk. Daar ben ik gelukkig in’.

In Palembang heeft hij vervolgens nog 24 jaar gewerkt als rector, econoom, sociaal werker, studentenmoderator en ziekenhuispastor in het ziekenhuis van de zusters van Caritas. Vooral deze laatste functie was hem op het lijf geschreven. De zusters liepen met hem weg, de patiënten (ook Moslims) waren heel blij met hem. Hij was de contactpersoon tussen de zusters van Caritas in Nederland en hun medezusters in Sumatra. Dat heeft prachtige projecten opgeleverd waar met geld uit Nederland bijzondere resultaten zijn geboekt.

Toen bij Nico vorig jaar rond zijn 50-jarig priesterfeest longkanker werd geconstateerd moest hij noodgedwongen in Nederland blijven. Hij had nog zo graag teruggegaan naar zijn geliefde Indonesië om daar bij zijn mensen te kunnen zijn en voor hen te zorgen. Zelf zegt hij over zijn ziek zijn: ‘De vele verhalen die ik gehoord heb hebben mij geholpen om het nieuws te aanvaarden. Het luisteren naar ieder verhaal en erbij zeggen: we geloven allemaal in God, Hij is er, houdt van je en wacht op je, je moet niet bang zijn. ‘Ik aanvaard het. Als ik ertegen vecht maak ik mijzelf en anderen verdrietig; als ik het aanvaard word mijn lijden een stuk lichter.’ Bij zijn terugkomst verbleef Nico in ons St. Jansklooster in Den Haag dicht bij zijn familie in het Westland en sinds 2 mei 2016 in het St. Jozefklooster te Nijmegen. Hij heeft hier genoten van een uitstekende verzorging en van de intensieve contact met zijn medebroeders, zijn familie en vele vrienden. Tot het einde toe toonde hij oprechte dankbaarheid voor alles wat men voor hem deed ook al viel het niet altijd mee. Het eten werd steeds moeilijker en de vermoeidheid nam toe. Op zondag 28 augustus ging het niet meer en werd hij opgenomen in het Canisius-Wilhelmina Ziekenhuis waar een lichte longontsteking werd geconstateerd. Er werd gestart met antibiotica en dacht men na of het nog mogelijk was een stent te plaatsen in de slokdarm zodat het eten wat gemakkelijker zou gaan. Zodat hij wat meer kwaliteit van leven kreeg. Dit heeft niet meer zo mogen zijn want op dinsdagmorgen 31 augustus 2016, nadat Nico verzorgd was werd hij plotseling niet goed en nog geheel onverwacht is hij rustig en vredig ingeslapen in het bijzijn van een ver-pleegkundige.

In zijn bijna 79 levensjaren heeft Nico op velen van ons maar ook ver daarbuiten een onuitwisbare indruk achtergelaten. Zonder aanzien des persoons was hij er voor iedereen die hem nodig had. Jong, oud, arm, rijk, Christen, Moslim, familie, vrienden confraters en wie al niet meer. Dankbaarheid voor zo’n mooi leven is hier op zijn plaats.

Op dinsdag 6 september 2016 hebben wij afscheid van Pater Nico van Steekelenburg genomen in een plechtige eucharistieviering in de kapel van het St. Jozefklooster en hem op ons kloosterkerkhof begraven.

Hij ruste in vrede.

Communiteit St. Jozefklooster, Nijmegen

Wim Halters scj.