IN MEMORIAM

PATER EUGÈNE MARIE HUBERT QUANJEL

Geboren 6 mei 1924 te Heerlen

Geprofest 8 december 1958 te Asten

Priester gewijd 27 maart 1965 te Nijmegen

Overleden 2 mei 2017 te Heerlen

Zaterdag 6 mei 2017 11.00 uur St. Pancratiuskerk, Heerlen

Uitvaart pastoor Eugène Quanjel SCJ

Rom 6,3-4.8-9 (nr. 14); Mt 5,1-12a (nr. 27)

U allen die gekomen bent voor deze uitvaart wil ik van harte condoleren met het overlijden van uw broer en zwager, oom, familielid, medebroeder in de congregatie en in het priesterschap, vriend en kennis pastoor/pater Eugène Quanjel.

Het evangelie van de zaligsprekingen dat wij zojuist gehoord hebben, wordt tamelijk vaak gelezen in de liturgie van de Kerk. Ik herinner mij dat ik jaren geleden eens een preek dáárover heb gehouden, wat nu degenen kenmerkt die de houdingen hebben die in deze zaligsprekingen genoemd worden. Het zijn mensen die intens gelovig zijn en hun vertrouwen in God stellen. Mensen die heel oprecht zijn en zonder bijbedoelingen. Het zijn in het bijzonder mensen die werkelijk en van harte goed zijn. Zo iemand, heb ik toen in de preek gezegd, heeft een uitstraling: het is fijn om zo iemand te kennen, het doet je goed om bij hem of haar te zijn, ja, van de goedheid die je van zo iemand ervaart, wordt je zelf een beetje een beter mens.

Toen ik die preek, zoals gezegd jaren geleden, maakte, had ik bij het schrijven ervan pastoor Quanjel voor ogen. Want zo heb ik hem ervaren: als iemand van harte en helemaal goed was, eenvoudig in zijn geloof en heel oprecht in alles wat hij deed en zei. In het bijzonder heb ik zijn goedheid voor mij ervaren in mijn eerste jaren in het pastorale werk. Ik ben heel erg dankbaar dat ik als diaken en kapelaan heb mogen beginnen bij pastoor Quanjel in Beek.

Ik denk dat velen van U zijn goedheid geproefd en ervaren hebben: de familie, waar hij een heel goede band mee had, de vrienden uit de tijd van zijn studie bouwkunde in Delft – ergens de glorietijd van Eugène Quanjel, waar hij heel graag over vertelde. Zijn medebroeders bij de congregatie van de priesters van het Heilig Hart van Jezus: bij gelegenheid van zijn 50jarig priesterfeest, twee jaar geleden, werd verteld dat Eugène Quanjel in een tijd dat velen hun roeping verlieten, een steun was voor de andere kandidaten die veel jonger waren dan hijzelf, want hoewel hij al een beroepsopleiding had afgesloten en zonder meer een heel ander leven had kunnen leiden, bleef hij toch trouw aan zijn roeping. In zijn werk als priester heeft hij aan velen goed gedaan en veel betekend: de eerste jaren als assistent-moderator, vervolgens vele jaren in de parochiepastoraal in zijn thuisbisdom Roermond en na zijn emeritaat nog enkele jaren als assistent in Vijlen. Ook degenen die in de laatste jaren, toen hij in het zorgcentrum woonde, contact met hem hadden, hebben zijn goedheid, oprechtheid en zijn geloof kunnen blijven ervaren: want hoewel zijn lichamelijke krachten achteruitgingen, bleef hij van geest toch zoals hij altijd was geweest.

Degene die zalig geprezen worden door Jezus in het evangelie hebben het – ook dat wordt duidelijk – vaak moeilijk. Ook Eugène Quanjel heeft het niet altijd en met alles gemakkelijk gehad. De studie was – zo zei hij zelf – steeds heel moeizaam voor hem. Hij had weliswaar een grote artistieke begaafdheid – een grote gevoeligheid voor ruimte, kleuren, licht, en voor alles wat mooi was – maar het onthouden van studiestof was moeilijk voor hem.

In zijn tijd in de parochiepastoraal besteedde hij vele uren met het uitwerken en formuleren van zijn teksten: gebeden, stukjes voor het parochieblad en vooral voor zijn preken. Het leek hem nooit goed genoeg en hij bleef er aan schaven en verbeteren – een beetje op het scrupuleuze af. Zijn teksten waren hierdoor – ik zeg dat met respect – soms zó intens dat ze voor de toehoorders of lezers moeilijk op te nemen waren. Van de andere kant schreef of zei hij in de verkondiging nooit ook maar een enkele zin die niet diep van betekenis was, gelovig, en waar hij zelf helemaal achter stond.

In zijn geloofsbeleving was hij zoals gezegd heel oprecht. Hij voelde zich bijzonder op zijn gemak onder gelijkgezinden, die hetzelfde geloof deelden en op dezelfde wijze in de kerk stonden als hijzelf. Wanneer hij aanvoelde, dat iemand dit geloof niet helemaal zoals hijzelf beleefde, kon hij zich ongemakkelijk voelen en soms ook fel worden. Dit belemmerde hem soms in zijn contacten, ook in de pastoraal en is misschien soms wat ongunstig overgekomen op de een of ander. Maar zelfs degenen over wie hij misschien wat te streng geoordeeld heeft zullen altijd, lijkt mij, zijn oprechtheid kunnen erkennen.

Veel goedheid heeft Eugène, pastoor Quanjel gegeven. Hij heeft ook veel goedheid mogen ervaren. Ik wil slechts wijzen op enkelen die hem in het bijzonder in de laatste jaren van zijn leven heel erg gesteund hebben. Naast vele vrienden en kennissen die met hem contact hielden, waren dat vooral zijn broer Jo en zijn schoonzus, die in deze jaren voor hem gezorgd hebben. De congregatie van de priesters van het H. Hart van Jezus, is niet slechts fair en correct, maar ook heel liefdevol met hem omgegaan en heeft hem de mogelijkheid gegeven te leven waar en zoals hij dat wenste.

Het aardse leven van een mens begint met zijn geboorte en eindigt met zijn dood. Het gelovig leven begint in het bijzonder met het doopsel en het eindigt nooit, maar gaat na de dood over naar een eeuwig leven. Beide momenten van dit gelovig leven kwamen in de 1e lezing naar voren, genomen uit de brief van Paulus aan de Romeinen. Door de doop zijn wij één geworden met Christus Jezus, zegt de apostel. En: Indien wij met Christus gestorven zijn, geloven wij dat wij ook met hem zullen leven. Dit was het geloof en de overtuiging van de dierbare overledene, pastoor Eugène Quanjel. Dit is onze hoop en ons vertrouwvol gebed voor hem: Dat hij die zo oprecht bij Christus hoorde in heel zijn leven op aarde, nu met Christus mag leven in de hemel.

Moge Eugène Quanjel rusten in Gods vrede.

Amen.

Preek tijdens de uitvaart van pater Quanjel door pastor Dr. Bernhard Hegge.

Terug naar vorige pagina