IN MEMORIAME en dankbare herinnering aan

PATER HARRIE HEESTERS SCJ

1937-2013                     

Pater Harrie Heesters werd geboren op 15 oktober 1937 te Utrecht in een gelovig arbeidersgezin en op 16 oktober gedoopt in de O.L.V van Goede Raad aldaar. met de namen van Henricus Josephus Maria. Hij was het derde kind na Jan en Lies en Riet en Toos kwamen ook nog.

Toen Harrie 12 jaar was kwam hij in contact met een priester van onze kerk waar Harrie misdienaar was. Hij vertelde hem dat hij missionaris wilde worden en kort daarop is hij met goedkeuren van zijn ouders naar het Kleinseminarie in Helmond gegaan. Vol trots brachten zij hem weg naar “Christus-Koning.”

Op 8 september 1960 is hij lid geworden van de Congregatie van de Priesters van het Heilig Hart van Jezus door het uitspreken van zijn kloostergeloften. Op 19 maart 1966 heeft hij in Nijmegen de H. Priesterwijding ontvangen uit de handen van Mgr. J. Bluysen.

Van 1967 tot 1969 was hij werkzaam in Amsterdam op het SFL en in het woonwagenwerk. Iets wat hem op het lijf geschreven was. De mensen droegen hem op handen. En toen hij wegging waren zij verdrietig. In 1969 verhuisde hij naar Delft als kapelaan van de H. Hypolitusparochie en van de H. Jozef. Daar werd zijn longziekte zichtbaar. Ook hier werkte hij samen met het SFL en richtte een jeugdhonk op voor de jeugd van de straat. Op 23 februari 1974 werd hij benoemd tot lid van het pastorale team van Breda-Noord en werd hij bouwpastoor van “De Menswording”. In het cultureel centrum werd op zondagmorgen de H. Mis opgedragen. Na de resten van de feestavond eerst te hebben opgeruimd en een altaar opgebouwd. Met acties, collectes, fancy fairs en nog meer van dat soort activiteiten heeft hij zijn kerk gerealiseerd. Ook hier had hij weer een zwerm van parochianen om zich verzameld en vooral de jeugd erbij betrokken.

Op 15 augustus 1993 werd Harrie benoemd tot pastor van de Koepelkerk te Maastricht tot 1 januari 2006. Heel veel heeft hij voor de Koepelkerk betekend en met Marieta en haar gezin de kerk opgeknapt en verfrist en o.a. haar kunstobjecten meer bekend gemaakt. Armen, zwervenden en daklozen kwamen nooit tevergeefs bij hem aan. Als volgeling van Pater Dehon was Harrie zijn leven lang erop uit om mensen van zijn tijd en vooral de meest misdeelden, nabij te zijn. Hij hield van Maastricht en wilde daar niet weg en zo was hij al in 2005 in het nabijgelegen “Koepelhof” ingetrokken. Hij kreeg verlof om daar een mooie kapel in te richten voor de bewoners. In Koepelhof voelde hij zich helemaal thuis bij de gewone mensen. Innig leefde hij mee met hun wel en wee en wist hij hen te bemoedigen ook in zijn gewaardeerde preken en inspirerende teksten die hij telkens weer samenstelde in de Advents- en Vastentijd, de Ziekenzalving en bij Hoogtijdagen en Feestdagen. Steeds wist hij de mensen aan te spreken. Velen hebben nu hun dank uitgesproken en medeleven betuigd aan hun dierbare pastor. Hij wist vele leuke en trouwe vrijwilligers aan te trekken die alles voor hem over hadden zoals Jan en Marieta die hem 20 jaar lang onschatbare diensten hebben bewezen en hem innig nabij waren vooral in de laatste maanden van zijn ziekte. Dag en nacht stonden zij voor hem klaar. Ook Paul Landman en Henk Langeveld de dirigent van het koor, hebben heel veel voor hem betekend.

Harrie schreef ook een handleiding bij de rondleidingen in de kerk en meerdere boekjes over de ramen en andere dingen van de kerk.

Harrie hield van muziek, dat hij op het Groot Seminarie leerde kennen en waarderen vooral van het Gregoriaans en speelde zelf ook blokfluit in de blokfluit club “De vous Servir” waar ook Zuster Blanda (van “Onder de Bogen “) lid van was.

Een andere hobby van Harrie was “schilderen ” vooral natuurtaferelen die echte kunstwerken werden. Ook had hij een innige band met zijn familie o.a , zijn zussen en pas overleden broer maar ook met zijn neven en nichten die Harrie graag mochten.

Harrie hield ook van dieren zo heeft hij jarenlang honden gehad ” Mike” en “Aster” en een hele lieve poes Remie die graag bij hem op de stoel ging liggen en klaagde als hij weg ging en weer thuis kwam. Zij werden uitstekend door Harrie verzorgd en verwend.

Hij was ook een goede rector van onze communiteit “Zuid Limburg” die helaas nu nog maar 3 personen omvat. Elke maand kwamen wij samen.

Sinds januari begon zijn gezondheid achteruit te gaan. Toch bleef hij tot het laatst toe de vieringen doen ofschoon het eigenlijk niet meer ging, zij het met de hulp van vrijwilligers die dan ook vaak zijn preek voorlazen. Toen hij al besloten had om naar Asten te gaan omdat hij vooral Marieta en Jan niet langer tot last wilde zijn, hoorde hij dat hij ongeneeslijk ziek was. Nooit heeft hij geklaagd en gelaten zijn situatie aanvaard. Toen ik hem zei “Wat erg toch Harrie dat je dit moet overkomen”, zei hij: ” Waarom anderen en ik niet!” Zo was hij!. Hij was blij het Sacrament van de Ziekenzalving te ontvangen wat hij bewust heeft meegeleefd.

Verschillende mensen hebben mij gezegd dat ze hem een beminnelijke lieve en sympathieke man vonden. Het was fijn om met hem samen te werken. En zijn zus Lies zei: ” Waardig heeft hij zijn ziekte gedragen. Hij was een fijne lieve broer, een waardig priester ” en zo is hij ook rustig gestorven in het AZM op woensdag morgen 21 augustus in het bijzijn van Lies en Leny en een verpleegster. Moge O. L. Heer zijn trouwe dienaar nu opnemen in zijn eeuwige vreugde.

De Avondviering in de Koepelkerk was druk bezet met meer dan 150 personen waarvan zo’n 40 uit Koepelhof waar vrijdag ook al een viering voor Harrie had plaatsgevonden. Pastoor Schafraad heeft gezorgd voor een waardig afscheid.

Op dinsdag 27 augustus 2013 hebben wij om 14.30 uur afscheid genomen van Pater Harrie Heesters in een plechtige Eucharistieviering in de kapel van het H. Hartklooster te Asten. Daar was ook aanwezig de bisschoppelijke vicaris Mgr. Frans Roemen die namens onze bisschop Mgr. Fr. Wiertz nog het volgende zei : ” Hij heeft zijn van harte medeleven overgebracht en ook zijn dank voor alles wat Familieleden, Confraters, vrienden en oud-parochianen voor hem gedaan en geweest zijn. Uit gesprekken, weet ik, zei de vicaris, dat Harrie enorm gemotiveerd was om gelovigen te brengen tot participatie in hun geloof en liturgische beleving. “Ze moeten meedoen, meezingen, mee bidden”, dat was zijn motto. Zo sloot hij aan bij de positieve trend van zijn tijd. Harrie nam volgens Deken Hannemann, altijd deel aan dekenale bijeenkomsten van pastores, zolang hij kon,. Hij was een prettige collega, positief ingesteld, openhartig en duidelijk en talentvol, zoals een collega me zei. Hij was iemand van de gulden middenweg maar hij wist goed wat hij wilde en daar ging hij voor. Dank Harrie dat je me toeliet in je leven. Dank voor dat stukje Hollandse sfeer, dat je inbracht en dank voor je collegialiteit, dank dat je zo bij ons in Limburg hebt willen werken met jouw talenten. Moge jij nu ademen in dat land van licht, rust en vrede in de nabijheid van Jezus de Levende, in Zijn Spoor. Jij mocht voor Hem een Memento zijn, een levende Herinnering.” .

Na de plechtige viering hebben wij hem begraven op ons kloosterkerkhof in Asten.

Zijn zussen, familie, neven en nichten en medebroeders, Jan en Marieta danken u hartelijk voor uw medeleven en belangstelling.

Harrie, bedankt voor alles. Rust in vrede !

p. A. Santegoeds SCJ en Lies Peek.