IN MEMORIAM

PATER THEO SANDERS SCJ

THOMAS,GERARDUS,CORNELUS

13 december 1939 – 6 september 2014

Theo zag het levenslicht op 13 december 1939 te Zeelst-Veldhoven. Hij groeide op in een groot gezin op de boerderij van zijn ouders in Oerle. In hem groeide al vroeg het verlangen om priester te worden. Hij studeerde van 1953-1961 aan het kleinseminarie Juvenaat Heilig Hart in Bergen op Zoom.

Zijn noviciaat deed hij van 1961-1962 in Asten en legde daar op 8-9-1962 zijn eerste geloften af. Zijn theologiestudie vond plaats in Liesbosch en Tilburg. Bisschop H. Ernst wijdde Theo tot priester op 29 maart 1969 in de St. Franciscuskerk te Breda.

Theo was vanaf 1970 werkzaam in Indonesië. Maar zijn gestel kon niet goed tegen het klimaat. In 1976 keert hij voorgoed terug naar Nederland. Vanaf 1976 tot 1985 werkte Theo in de beide parochies van Made. Daarna kreeg hij een benoeming voor de Vredeskerk in Steenbergen, waar hij bijna 19 jaar verantwoordelijke pastor was, liefdevol en krachtig bijgestaan door zuster Vincentio. Vanaf 1 augustus 2005 tot 6 september 2014 werkte hij achtereenvolgens als pastoor en vanaf 2012 als emeritus in de parochie St. Petrus Banden in Gilze.

Theo was een trouw lid van de regionale communiteit, waarvan hij vele jaren rector was. Hij bleef als religieus betrokken bij de ontwikkelingen in de kerk en de congregatie. Ook onderhield hij nauwe contacten met zijn grote familie. Aan een aangename vakantie in de Ardennen kwam onverwacht een einde door een ongelukkige val. In het Amphia-ziekenhuis in Breda werd hij omgeven door professionele verpleging en behandeling. Hij waardeerde hun helpende handen met grote dankbaarheid. Enkele operaties en een lange periode van herstel zou Theo door moeten maken. Maar de Heer van leven en sterven riep hem plotseling voorgoed bij zich.

In Gilze beleefden de mensen in hem een herder die vreugde en blijdschap wilde uitstralen, een mensenmens, een goed mens en een toegankelijk priester. Hij was met heel zijn hebben en houden dienstbaar aan de mensen die een beroep op hem deden. Daardoor konden ze zijn ongeduld verdragen.

In de druk bezochte uitvaartdienst op 13 september 2014 in de parochiekerk St. Petrus-Banden in Gilze gingen voor zijn communiteitsleden, Provinciaal Overste Piet Schakenraad, het pastoraal team van de fusieparochie en vicaris Paul Verbeek van het bisdom Breda. De leidraad in zijn uitvaartdienst vormde het herder-zijn in verband met de lezingen uit de profeet Ezechiël hoofdstuk 34 en het Johannes-evangelie hoofdstuk 10.

Provinciaal Overste Piet Schakenraad sprak de volgende overweging uit:

‘ De beelden van herder en lammeren vormen ook de essentie van het evangelie dat vandaag wordt gelezen. Het verhaal vertelt hoe Jezus uit zichzelf, in volle vrijheid en uit liefde, zijn leven voor zijn schapen zou geven. Liefde maakt mensen, maakte Jezus vrij. Een gedachte die bij de overleden Theo aansluit. Een pastor in de geest van Jezus.

O.A. deze herdersverhalen en psalm 23 lichten Jezus’ bestemming en opdracht toe. Het brengt ons bij de eerste lezing, Ezechiël 34: wat wordt er van de herder verwacht, hoe moet je de kudde hoeden. Dat vraagt echte zorg, kennis van het vak, naar grazige weiden leiden, goede plekken van veilig zijn zeker als het duister is, voorop gaan of achteraan, de poort of deur open of gesloten houden ter bescherming. Jezus noemde zich ook de deur, de poort in de vestingmuur. “Als iemand door mij binnen gaat zal hij gered worden.”
Er zijn, dunkt mij, een aantal herkenbare elementen uit het leven van Theo als broer of oom familielid, pastor, medebroeder.

Geloven in Jezus wordt in het evangelie gesymboliseerd door de persoonlijke relatie die een herder heeft met zijn schapen. Hij kent ze bij naam, en de schapen herkennen de stem van hun herder. Binnen de omheinde ruimte van de schaapskooi verzamelden zich immers diverse herders met hun schapen. Als de wachter ’s morgens de deur opent, valt meteen op dat de schapen hun herder volgen, want ze zijn vertrouwd met het geluid van zijn stem, ze herkennen het timbre dat hen vertrouwen geeft.

Men herkende Theo aan het timbre van zijn stem, zijn spreken, zijn bidden in de diensten, zijn lachen en groeten. Vooral ook zijn houding, die hem tekende, maar waar hij naar buiten toe niet merkbaar onder gebukt ging. Nu – na zijn ongelukkige val – maakte dat de zorg wel extra moeilijk, maar is met goede attente herderlijke zorg omgeven. Theo had het vertrouwen van mensen gewonnen. Dit vertrouwen steunt op de continue aanwezigheid, op de toewijding, de betrouwbaarheid en de zorg van de herder voor zijn schapen. De toegewijde herder geeft door zijn vertrouwde aanwezigheid een persoonlijke tint aan de relatie met zijn kudde. Zo heeft ook Theo als pastor met zijn persoonlijke tint met gelovige en zoekende mensen de weg gezocht en richting proberen te wijzen om uit te komen bij een rustplek, die wij God noemen. Hij gaf de richting aan via de leven-gevende Jezus. Daardoor groeide zijn relatie met en geloof in God. Groeien in dit geloof betekent dat we zelf gaan delen in Gods zorg voor de anderen en dit vorm geven in diaconie en Caritas, de dienst aan de medemensen en zo aan God. Ik weet van Theo hoezeer hij aan diaconie belang hechtte. Daartoe werden in Steenbergen en ook hier in Gilze parochianen geroepen.

Herder, pastor kunnen we allemaal zijn, zei Theo eens en ik zou willen dat de mensen dat beter begrepen en deden. De kerk zou er een ander gezicht door krijgen. Als wij vandaag de dag als goede herders in het leven willen staan, betekent dit dat we, zoals Jezus, bekommerd zijn om allen die ons zijn toevertrouwd, met een goedheid die creatief zoekt naar het beste voor de anderen. Die herderlijke zorg tekende hem en was bespeurbaar in zijn openheid en hartelijkheid, zijn levenshouding. Die houding zal door de Goede Herder gezien en beloond worden met de liefde die hem bevrijd heeft.

Het is een onbegrijpelijk, ondoorgrondelijk gebeuren, moeilijk in woorden te vatten, maar alleen in geloof te vermoeden en te aanvaarden en in gebed te beleven.

Ik eindig met een tekst waar dezer dagen mijn oog op viel: “Wie iets wil verwerven, met de liefde als motief, zal sterk blijven. De Goede Herder zal hem welkom heten en bewaren en beschermen.”

Daar, bij Hem, mag Theo nu voorgoed thuis zijn.’

Na zijn uitvaart in de kerk, was er een hartelijke ontmoeting van familie, medebroeders en genodigden in een gelegenheid in Gilze. Een ontmoeting die soms een weerzien na lange tijd betekende. Daarna hebben we het lichaam van Theo onder een stralende zon te ruste gelegd in zijn graf te midden van zijn medebroeders op het kloosterkerkhof in Asten. Theo eindigde zijn mails altijd met: Vrede en alle goeds.

Die wens geef ik namens hem door aan de lezer van dit In Memoriam.

Namens de Regionale Communiteit West-Brabant
Cor Daemen scj, rector
Provinciesecretariaat Bijlage bij:
Postbus 4609, 4803 EP Breda Med.SCJ 47-14 06.11.2014