HET SCHOLASTIKAAT TE LEUVEN

Op 19 december 1986 werd het domein waarop het scholastikaat « O.L.Vr.van Congo » gevestigd was, aan de Steenweg op Brussel te Leuven, definitief verkocht aan de Cerabank-Leuven.

Daarmee kwam een eind aan een studiehuis met een lange geschiedenis en een internationale uitstraling in de Congregatie.
Toen het Generaal Bestuur in 1898 een huis kocht in de Halvestraat te Leuven was de bedoeling er missionarissen op te leiden voor de pas opgerichte Congo-missie. Al vlug was het huis te klein en werd gestart met een nieuwbouw aan de Steenweg op Brussel. Trouw aan de oorspronkelijke bedoeling kreeg het studiehuis de naam mee “ N.D. du Congo”.
Velen zullen zich het grote Mariabeeld in de voortuin herinneren. Zoals zij zich ook de prachtige voorgevel herinneren.(wie er heimwee naar heeft kan dezelfde bewonderen in ons klooster te Cinqfontaine).

In 1908 werd in het nieuwe scholastikaat het zevende generaal kapittel gehouden. Daar werd de belangrijke beslissing genomen de Congregatie in te delen in een Oost-provincie en een West-provincie. Van dan af volgden de scholastieken van de West-provincie filosofie en theologie te Leuven bij de paters Jezuieten. Vlamingen, Walen, Luxemburgers, Nederlanders, Fransen, Italianen, later ook Engelsen, allen zijn langs Leuven gepasseerd. Zoals ook een aantal buitenlandse medebroeders die hogere studies kwamen volgen aan de universiteit.

Toen in West-Europa zelfstandige provincies werden opgericht, gingen hun scholastieken natuurlijk de opleiding volgen in eigen land. Zo bleven na 1930 praktisch alleen de medebroeders over van de Belgo-Luxemburgse provincie. Toen die in 1954 ook opgedeeld werd in een Vlaamse en Luxemburg-Waalse vice-provincie, verhuisden de scholastieken van deze laatste naar Lyon en bleven slechts de Vlaamse scholastieken over.

Kwam daarbij de secularistiegolf , die reeds vanaf het einde van de vijfttigerjaren Vlaanderen trof ,met als één van de neveneffecten een plotse terugval van de religieuze roepingen.
In het begin van de zeventiger jaren waren er geen scholastieken meer en werd het huis opengesteld voor universiteitsstudenten.
Ten slotte bleek dat financieel niet langer houdbaar. Vergeten wij niet dat het om een domein ging van ongeveer 5 hectaren!
Vanaf het begin van de tachtiger jaren werd dan ook gezocht naar een definitieve oplossing voor het huis : verhuren of verkopen.

In 1985 bood zich een serieuze kandidaat-koper aan : de Cerabank-Leuven. Eind 1986 werd de verkoopakte getekend. Tussen haakjes : van bij het begin van de besprekingen stelde de kandidaat-koper dat hij alleen geïnteresseerd was in de gronden en niet in het gebouw; het werd dan ook met de grond gelijkgemaakt.
Intussen had april 1986 een druk bijgewoonde afscheidsviering plaats. Zelfs onze Engelse medebroeders kwamen afgezakt. Bij sommigen liepen de emoties zo hoog op dat er zelfs traantjes bij te pas kwamen!
De inwonende religieuzen hadden intussen een stek gevonden in Heverlee en Lanaken. Uit de inboedel kreeg het Poolse scholastikaat van Stadniki het orgel en de volledige Migne-collectie. Het grootste deel van de bibliotheek ging naar de universiteit.
Wie nu langs de E 314 rijdt kan niet naast de imposante “tempel” kijken van de Cerabank. Zou die ook in crisis verkeren?
Hoe een dubbeltje rollen kan.