In memoriam

Pater Kees van Beek.

Het levensboek van Kees beslaat ruim 89 jaar. Hij werd geboren op 1 januari 1929 in Oegstgeest. Diezelfde dag nog werd hij nog gedoopt in de parochiekerk van de heilige Willibrordus. Zijn middelbare schoolstudies werden verstoord door de oorlog. Hij heeft HBS b door-lopen in Leiden en klassieke talen gestudeerd aan de Schola Carolina te Den Haag. Hierna ging Kees naar Asten om daar het noviciaat te beginnen en waar hij op 7 oktober 1952 zijn eerste kloostergeloften aflegde. Na zijn studies filosofie en theologie in het groot-seminarie te Liesbosch en Nijmegen werd hij op 21 juli 1957 in Nijmegen priester gewijd.

Kees wilde graag missionaris worden. In 1959 ging deze wens in vervulling toen hij werd benoemd voor het missiewerk in Congo. Na een mooie en lange reis met de boot kwam hij in Congo aan. Dat was een jaar voor de onafhankelijkheid van het land. Er waren toen al onlusten waarbij 28 van onze medebroeders de dood vonden. Zelf is Kees dit lot bespaard gebleven. Maar hij heeft het drama van zeer nabij meegemaakt en het is hem zijn hele leven bijgebleven. Zeker als hij daar jaren later over vertelt kwamen er nog veel emoties los. Begin januari 1965 kwam Kees terug naar Nederland, waar hij na een herstel en rustperiode nog een jaar in België heeft door-gebracht om er pastoraal en liturgie te studeren in Brugge.

Daarna werd Kees belast met de begeleiding van de jonge kloosterlingen als socius in Asten en als magister in Liesbosch. Twee jaar later kwam aan dit werk een einde en vond hij een nieuwe werkplek in het Amsterdamse Antoni van Leeuwenhoekziekenhuis. Hier was hij ruim 20 jaar werkzaam als pastor van kankerpatiënten. Over deze tijd schrijft hij zelf: “Het was een uiterst zinvolle werkkring, maar zwaar, bindend en het ging vaak gepaard met veel verdriet. Deze mensen in lijden en sterven hebben mij veel geleerd. Misschien mag ik wel zeggen dat zij juist richting hebben gegeven aan mijn geloof en me de zin van het menszijn, christenzijn, religieuszijn, en priesterzijn opnieuw hebben doen ontdekken en beleven. Ik hoop het nog wat vol te houden. Ik meen te mogen ervaren dat ik op deze manier iets voor de mens in nood, namelijk in de situatie van ernstig ziek zijn, angst en sterven kan betekenen.”

Een medewerker van het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis schrijft bij het overlijden van Kees: “Het was mij van het begin af aan duidelijk dat mensen als Kees qua patiëntenzorg veel belangrijker waren dan wat ik ooit zou kunnen doen. Kees was niet alleen belangrijk voor de patiënten maar hij was een steunpilaar voor iedereen op de afdeling. Voor verpleegkundigen en dokters. Het opmerkelijke was dat hij ook bij de afdelingsbesprekingen over de patiënten zat en daar een heel belangrijke inbreng had. ‘Moet dat nou nog wel de patiënt een nieuwe behandeling aan bieden die hem maar weinig op zal leveren behalve veel valse hoop?’, Kon je hem vaak horen zeggen. En er werd naar hem geluisterd. Hij kon oprecht boos worden als hij zag dat er slecht met patiënten werd omgegaan. Kees was heel belangrijk voor het behandel-klimaat op de afdeling, ook door de dokters werd altijd goed naar hem geluisterd. Hij kon zijn kritiek goed onder woorden brengen.
Hij was een ruimhartige man, niet veroordelend, niet opdringerig. Zijn hechte vriendschap met Nan van der Molen de sociaal verpleegkundige was opmerkelijk. Nan moest niets van religie hebben maar dat heeft nooit hun hechte band in de weg gestaan. Bij de begrafenis van Nan, 5 jaar geleden heb ik Kees voor het laatst gezien”.

Na dit mooie werk in Amsterdam waar zijn pastorale hart geheel open bloeide, werd Kees eind 1989 gevraagd om novicemeester te worden in Nantes (Frankrijk) voor een klein groepje Franse en Nederlandse novicen. Hij zag tegen deze taak op. Maar keek er later toch met vreugde en voldoening op terug. Weer terug in Nederland werd hij rector in het St. Jozefklooster in Nijmegen, temidden van onze oude medebroeders. Vanaf 1997 is hij daar blijven wonen. Op de voor hem zo typerende manier, stipt en met veel toewijding zorgde hij o.a. voor alles wat met de liturgie te maken heeft.

Kees heeft in zijn leven veel uiteenlopende functies bekleed, vaak moeilijke maar steeds met volle inzet en overgaven. Blijven wij met respect aan Kees denken voor de toewijding en inzet in de verschillende opgaven, die hij in zijn leven heeft verricht.

Tot het einde toe was Kees dankbaar voor alles wat men voor hem deed ook al wilde hij niet altijd geholpen worden als het nodig was, want tot dan toe had hij altijd alles zelf gedaan en was bijna nooit ziek geweest. Het eten smaakte hem al langere tijd niet meer en hij voelde zich niet lekker. Zijn gezondheid werd steeds zwakker. Nog gesterkt door het sacrament van de zieken is hij op donderdagavond 25 oktober 2018 rustig en vredig ingeslapen in het bijzijn van zijn nicht.

Kees wij zullen je meedragen in onze herinneringen en in ons hart. Bedankt voor je inzet, bedankt ook voor alles wat je deed voor jouw mensen in Congo, in het Antoni van Leeuwenhoek-ziekenhuis en voor ons hier in het St. Jozefklooster. Bedankt voor je broederlijke liefde, je lach en vriendschap, bedankt ook voor de wijze waarop jij jouw leven samen met je familie en zovele anderen hebt gedeeld. Moge de goede Vader je nu troostend in zijn armen nemen, dat Hij je nu voorgoed de diepste geborgenheid schenkt. Rust nu maar in Gods eeuwige vreugde, hij zal zeker met je zijn, want je bent echt welkom bij Hem.

Namens de communiteit van het St. Jozefklooster, te Nijmegen.
Pater Wim Halters scj.