2011
één of andere reden niet kon voorgaan in de zon-
dagsmis of in een uitvaart, mochten we steevast
rekenen op Frans die dan in de bres sprong.
In die tijd hadden de priesters van ons dekenaat
nog het geluk voor het dagelijkse middagmaal te
mogen aanzitten in het gastvrije klooster van de
diocesane zusters van Overijse-Mechelen. Frans
was ook telkens aanwezig en als geboren verteller
vergastte hij ons telkens weer op zijn verhalen,
anekdoten en grappen... Na enkele jaren kenden
wij zijn repertorium ongeveer van buiten, maar
niettemin paaiden we hem om "dit of dat" nog
eens te vertellen, met de smoes dat iemand van
de aanzittenden het verhaal zeker nog niet
kende... Frans liet zich dan telkens weer overhalen
en op die momenten bewonderde ik - meer nog
dan zijn sapige vertelkunst - zijn bereidwilligheid
om op ons verzoek in te gaan en daardoor het ge-
zelschap te vermaken en aan het lachen te bren-
gen.
Hij was inderdaad een man met zin voor humor.
Goddank! We kunnen de humor nooit ernstig ge-
noeg nemen. Zolang mensen er nog om kunnen
