2006
die groep aangesteld omdat hij hun taal verstond.
Hij werd een door het rk Justitiepastoraat erkende
“
zware vrijwilliger”.
Als enige vrijwilliger mocht hij
op celbezoek binnen de muren van de gevangenis.
Door zijn loyale opstelling naar het personeel kon
hij veel bereiken en kreeg hij veel sympathie. Rond
1994
moest hij door veranderingen in het beleid
noodgedwongen stoppen, maar hij bleef tot lang
daarna met enkele mensen persoonlijk contact
houden.
Vorig jaar – na bijna 20 jaar vrijwilligerswerk -
werd het hele team van die Spaanssprekende pas-
toraatgroep geëerd met de nationale vrijwilligers-
prijs “Petrus Nolascus”. Broeder Ad was er met
recht trots op.
Ad had veel contact met de confraters in Delft,
maar hij woonde bij zijn moeder in Ommoord en
later in Capelle aan de Ijssel. Toen moeder hulpbe-
hoevend werd gaf hij haar het leeuwenaandeel van
de zorg die ze nodig had. Ook na haar dood bleef
hij in Capelle wonen.
